دَم

بعد دم‌اش را طولانی و کش‌دار بیرون می‌داد، اصلا آن دمی که نشانِ زنده بودن باشد نبود. دمِ مُردن بود. انگار که آخرین بازدم باشد. هر دم به امیدِ آخرین بودن فرو می‌رفت و بیرون می‌آمد. و سال‌ها طول کشید و هنوز طول می‌کشد.
کسانِ زیادی بسانِ رهگذر پیشِ چشم‌اش آمده‌اند و رفته‌اند و گفته‌اند که چرا اینقدر طول می‌کشد هر نفس‌ات و هیچ‌کدام هنوز برایش آرزو نکرده‌اند که دم‌ات گرم باشد.
چون در‌واقع برای کسانِ گذران، گرمای نفسِ یک پایِ درخت نشسته در هیچ زمانی اهمیتی نداشته و نخواهد داشت.