رنج و بی حوصلگی

«نیاز و محرومیت، رنج را از بیرون ایجاد می کند، در مقابل امنیت و رفاه، بی حوصلگی را.»
نیاز و محرومیت ِ خود را به گونه‌ای از میان برده‌ام ، آن را رفع نکرده‌ام، تنها از میان برده‌ام. و از اجتماع/فرد فاصله گرفته‌ام/بیرون انداخته شده‌ام/فرار کرده‌ام. نتیجتا از رنجِ مداومِ خود راحت شده‌ام . تذکار و تکرار ِ آن یک رنگِ خاکستری به خود-اش گرفته و دردی را ایجاد نمی کند. به گمانم حتی رنجی تازه هم اثری نخواهد داشت، شاید مَثلِ شخصیتِ زنِ فیلمِ آینه که بی‌تفاوت به آتش چشم دوخته و مصیبت جدیدش هیچ اثری بر او نمی‌گذارد، تصویرِ مناسبی باشد برای آنچه می‌گویم.
و این دوری از رنج و به سر بردن در امنیت، به غایت بی حوصله‌ام کرده ست.
«می توان گفت که به هر اندازه موفق شویم که از یکی از این دو دور شویم، به دیگری نزدیک می‌شویم. به طوری که زندگی ما واقعاً نوسانی است با شدت بیش و کم میان این دو. علت این امر این است که این دو با هم ضدیتی مضاعف دارند، یکی ضدیّتی بیرونی و عینی و دیگری ضدیّتی درونی و ذهنی.»

و از نظر-ام‌ شاید تنها نوعی غنای درونی می‌تواند جایِ این بی حوصلگی و خلأ روحی را بگیرد و این نوسان را تا حدی متعادل کند.

تهران